بعضی آدمها...

بعضی از آدمها با همه ی بدیهاشون...با همه ی دلشکستناشون...با همه ی تو ذوق زدناشون...یه روزی اونقدری خوب بودن که بدی ازشون باور نمیکنی...نمیخوای که به روی خودت بیاری که دلت ترک خورده وشکسته ازشون ...اونقدر عزیز میشن که حتی خودتم تعجب میکنی...تعجب میکنی از این همه دوست داشتن...تعجب میکنی از اینکه دوست داری هرجور هست باشن تو زندگیت...هرجور هست نگهشون داری... مشکل اینجاست که هر چقدر فکر میکنی نمیدونی چطوری اومدن تو قلبت...تو زندگیت...و دردش اینجاست که هرکاری میکنی این آدما دوست داشتنتو باور نمیکنن...با اینکه خودشونم ته دلشون دوستت دارن...ولی نمیخوان باور کنن... منم یکی از این آدما تو زندگیم دارم...تنها مجهول دوست داشتنی زندگی من...

اثبات خوب بودن...

وقتی میشود دقایق عمرت را با آدمهای خوب بگذرانی چرا باید لحظه هایت را صرف آدم هایی کنی که مدام برای نبودنت، برای خط زدنت تلاش می کنند؟ نه، همیشه جنگیدن خوب نیست! این روزها فهمیده ام برای اثبات دوست داشتن، برای به دست آوردن دل آدمها، برای اثبات خوب بودن نباید جنگید! بعضی چیزها وقتی با جنگیدن به دست می آیند بی ارزش میشوند! این روزها نسخه فاصله گرفتن را می پیچم برای هرکسی که رنجم می دهد... این را با خود تکرار میکنم و می بخشمشان... نه بخاطر اینکه مستحق بخششند! تنها به این خاطر که "من مستحق آرامشم" ....